Depremde hastalarının yanına koşan hemşire Şeyma Alakuş: İnsanlık gösterebildiysem ne mutlu bana
Maraş merkezli 10 ili etkileyen 7.7 büyüklüğündeki depremin büyüklüğü Antep’teki İnayet Topçuoğlu Hastanesi’nin güvenlik kameralarına yansıdı. Hastanede görevli misyoner çocuk hemşiresi Şeyma Alakuş, deprem anında hastalarını kurtarmak için hastane koridorlarını aşarak binadan tahliye ettiği hastaları bırakarak diğer hastalar için tekrar hastaneye girdi.
TRT’den Enes Boyraz’ın haberine göre,Alakuş, sarsıntıyı ilk hissettiğinde koğuşundaki hastaları düşündüğünü ve onları kurtarmak istediğini söyledi.
“Onları kurtaramasam ve arıza çıksa da yanlarında olurdum. Koğuşumdaki çocuğu tanırım. Sürekli gözetiminde bulunduğum bir hastaydı. Onlar önce Allah’a sonra bize emanet. Ne olursa olsun yanlarında olmalıyız.Ben o gün vicdanımla ve kalbimle buradayım.Olmam gerektiği için geldim.Bilmesem de yine aynı şeyi yapardım.
Gece 4 gibi acile gittim. Takım arkadaşlarıma gittim. Sarsıntıyı hissettiğimde ‘Oğlumlar otobüste’ dediğimi hatırlıyorum. İlk başta havalı olmaya çalıştım. Sarsıntının biraz hafiflediğini hissettiğimde onları hemen kaldırdım ve güvenli bir şekilde dışarı çıkarmak istedim.
‘BİLİNÇ ACILARINDAN YAŞAYAMIYORUM’
Tekrar geri döndüm. 109 numaralı odada ortopedik bir hastam vardı. Dışarı çıkamadı, ben de onu çıkarmaya çalıştım. O hasta için tekrar geri döndüm. O hastayı çıkardıktan sonra ikinci katta dahiliye servisimiz var. Buradaki arkadaşlarımla birlikte yetişkin hastalarımızı oraya götürdük ve güvende olmalarını sağladık.
Ailem de Gaziantep’teydi ama telefonu hiç açamadım. Ailem nasıldı bilmiyordum ama görevimi yapmaya çalıştım. Vicdanım çok rahat. Hastalarıma bir şey olursa vicdan azabıyla yaşayamam.
‘ANTEP’TE KALDIM…’
Daha sonra aileme ulaştım ve yeterli olduklarını öğrendiğimde çok mutlu oldum. yine memnun kaldım Deprem bölgesinde görev yapan arkadaşlarımdan ve meslektaşlarımdan Allah razı olsun. Onların fedakarlıkları benim yaptıklarımdan çok daha büyük. İnsanlara insanlığı gösterebilmişsek ne mutlu bana.
İkinci derece akrabalarım var. Acımız acımızdır. Zor bir dönemden geçiyoruz, inşallah bu dönemleri de atlatacağız. Şimdi evim hasar gördü. Biz 7 kişilik bir aileyiz. Ailemi Bursa’ya göndermek zorunda kaldım ve şimdi bir akrabamın yanında kalıyorum. İşime devam etmek için Antep’te kaldım. Her zaman umut vardır. İyi isek her zaman güzel insanlarla karşılaşırız. Hayat bizi çok hoş yerlere götürüyor. Umut var…”
